Voor Steve Schneider en medebarmannen bij Employees Only in New York City begon wat begon als een noodfonds in de bar, een aankomende bar van hun eigen: The Strangers Club in Panama City. 'Zes of zeven jaar geleden hadden we het idee om aan het einde van elke dienst $20 in een envelop te stoppen voor het geval er iets met een werknemer of hun familie gebeurden,' zegt Schneider. 'Onze afwasser werd ziek en we gaven hem geld, en een van onze serveersters werd aangereden en we gaven haar wat geld om uitgaven te dekken. We noemden het het Bar Boys Fund.'

Na een paar rampvrije jaren veranderde het fonds in een reisbron, waarbij barmannen in shifts vertrokken om verschillende distilleerderijen, bars en steden over de hele wereld te bezoeken. Begin 2015, toen een groep Panama bezocht, waren ze onmiddellijk verkocht. 'We werden verliefd op de stad en haar cultuur. Het is een plek waar veel uitgaansleven is en mensen graag uitgaan en een leuke tijd hebben. De stad zet zich ook in om ervoor te zorgen dat niets zijn charme verliest. Gebouwen moeten er nog steeds op een bepaalde manier uitzien, dus behouden ze hun erfgoed terwijl ze tegelijkertijd groeien,' zegt Schneider. 'We raakten in gesprek met onze lokale partner, en hij wilde een plek openen, en dat is waar wij in beelden. Dus vijf van mijn collega's en ik hebben zelf geld opgehaald, en hier zijn we.' Panama is zo'n robuuste havenstad dat de drankenkaart en gerechten een vergelijkbaar soort internationale eb en vloed weerspiegelen vele jaren na de opening. 'Panama is een plaats voor handel, en daarom heet de bar The Strangers Club,' zegt Schneider. 'Het put uit allerlei verschillende plekken over de hele wereld en biedt een platform voor gastvrijheid dat uniek is voor Panama.' De naam van de bar is ook een knipoog naar een oude bar in Colon, Panama, bekend als Strangers Club, die van 1920 tot 1970 actief was. Het openingsmenu heeft een strijd tussen oude klassiekers en nieuwe creaties, en biedt een scala aan drankjes die zowel ingetogen nippen als de echte avonturiers aanspreken. De bar biedt ook kansen voor aspirant-barmannen die uiteindelijk hun eigen plek kunnen openen, wat bijdraagt aan de opkomst van Panama in de wereldwijde cocktailscene. 'Panamezen houden van rum, en ik kijk er naar uit om voortdurend geïnspireerd te worden door al het verse fruit in het land. Het zal altijd innovatief zijn.' Schneider wijst naar een alom geliefde drank van de Employees Only-menu, de Thunder in Paradise (gemaakt met oude rum, orgeat, sherry, limoen en kokosnootroom) als een voorbeeld van iets om te verwachten in The Strangers Club—'zoals een Painkiller ontmoet een Piña Colada,' zegt hij lachend. Er zijn in totaal zes mede-eigenaars, waarvan er altijd twee aanwezig zijn in Panama, werkend in shifts. Wat Schneider betreft, hij heeft de ultieme, rondreizende pendel: vier maanden per jaar in The Strangers Club, vier maanden bij Employees Only in New York en vier maanden bij Employees Only Singapore. 'De groep vrienden die 20 dollar in een envelop begonnen te stoppen heeft nu iets wat ze kunnen bezitten,' zegt Schneider.